Instytut Józefa Piłsudskiego w Londynie

Kolekcja: Boruta-Spiechowicz Ludwik Mieczysław (1894-1985; generał brygady)

Archiwum	Instytut Józefa Piłsudskiego w Londynie
Opis kolekcji	Boruta-Spiechowicz Ludwik Mieczysław (1894-1985; generał brygady) - od wczesnej młodości związał się z polskim ruchem skautowym, najpierw był członkiem drużyny im. Romualda Traugutta, a potem instruktorem skautowym w Warszawie. Po wybuchu I wojny światowej, przedostał się do Krakowa i wstąpił w szeregi Drużyn Strzeleckich. W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 1 kompanii 1 batalionu w 2 Pułku Piechoty II Brygady jako dowódca kolejno plutonu i kompanii. Następnie został zastępcą dowódcy 1 batalionu w 4 Pułku Piechoty. Został ranny w bitwie pod Rarańczą w czerwcu 1915. Po zdradzieckim wobec Legionów Traktacie Brzeskim odegrał ważną rolę w przeprowadzeniu II Brygady na stronę rosyjską pod Rarańczą w nocy z 15 na 16 lutego 1918. Od marca 1918 walczył w II Korpusie Polskim w Rosji. Po bitwie pod Kaniowem z Niemcami 11 maja 1918 i rozbrojeniu Korpusu, dostał się doniewoli niemieckiej, z której wkrótce zbiegł. Następnie działał w Polskiej Organizacji Wojskowej na terenie Ukrainy. Uczestnik walk z Ukraińcami o Lwów oraz wojny polsko-sowieckiej. W1921 r. został na II Kurs Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego. We wrześniu tego roku, po ukończeniu szkoły i uzyskaniu tytułu oficera Sztabu Generalnego objął stanowisko szefa sztabu 8 Dywizji Piechoty w Modlinie. W listopadzie 1922 wyznaczony został na stanowisko dowódcy 32 Pułku Piechoty w Modlinie. W październiku 1924 przeniesiony został do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisko zastępcy szefa sztabu, z dniem 14 lutego 1925 "odkomenderowany" został do Inspektoratu Armii Nr II. W maju 1925 objął dowództwo 71 Pułku Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Na czele pułku wziął udział po stronie rządowej, w wypadkach majowych 1926. W sierpniu 1926 powołany został do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych i wyznaczony I oficerem Sztabu Inspektora Armii gen. Edwarda Rydza-Śmigłego, a następnie gen. Gustawa Orlicza-Dreszera. W grudniu 1928 przeniesiony został do Baranowicz na dowódcę piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty. W 1934 został dowódcą 22 Dywizji Piechoty Górskiej w Przemyślu. W marcu 1939 powierzono mu dowództwo Grupy Operacyjnej "Bielsko" w składzie Armii "Kraków" gen. Antoniego Szyllinga. 16 marca 1939 dowodził oddziałami polskimi, które na nowej granicy polsko-węgierskiej, na Przełęczy Użockiej, witały armię węgierską. W okresie międzywojennym dał się także poznać jako teoretyk i publicysta wojskowy. Jego artykuły ogłaszane na łamach miesięcznika "Przegląd Piechoty" stanowiły materiał szkoleniowy dla młodszej kadry oficerskiej. Podczas wojny obronnej dowodził Grupą Operacyjną "Bielsko" (od 3 września przemianowaną na GO "Boruta"). 2 września gen. M. Borucie-Spiechowiczowi podporządkowano także 10 Brygadę Kawalerii, dowodzoną przez płk. Stanisława Maczka. GO otrzymała zadanie osłony kierunku na Kraków od południowego zachodu. Oddziały gen. M. Boruty-Spiechowicza miały opóźniać i rozpoznać siły nieprzyjaciela działające na tym obszarze. Po wycofaniu jenostli wojskowe dowodzone przez niego uczestniczyły w walkach o przerwanie niemieckiego okrążenia w rejonie Tomaszowa Lubelskiego.W czasie tych walk oddziały polskie zostały rozbite. Generał M. Boruta-Spiechowicz na czele jednego z oddziałów usiłował przebić się w kierunku Lwowa, pozostałe rozbite oddziały 20 września skapitulowały. Aresztowany przez sowietów i przez nich uwięziony, odzyskał wolność po zawarciu układu Sikorski-Majski. Na wniosek gen. Władysława Andersa, dowódcy Armii Polskiej w ZSRR, został przez Naczelnego Wodza mianowany dowódcą 5 Wileńskiej Dywizji Piechoty. Od marca 1942 do lutego 1943 był dowódcą wojsk ewakuowanych do Iranu. Następnie został przeniesiony do Londynu i do Szkocji, gdzie do lipca 1945 pełnił funkcję dowódcy 1 Korpusu Pancerno-Motorowego. Po wojnie wrócił do Polski. Do lipca 1946 pełnił funkcję zastępcy szefa Departamentu Piechoty i Kawalerii w Ministerstwie Obrony Narodowej. Na skutek konfliktu z gen. Karolem Świerczewskim został przeniesiony do rezerwy, a następnie w stan spoczynku.W 1964 zamieszkał w Zakopanem, gdzie prowadził głównie działalność kombatancką. W proteście przeciw odznaczeniu przez władze PRL sowieckiego przywódcy Leonida Breżniewa Krzyżem Wielkim Orderu Wojennego Virtuti Militari zorganizował w 1976 uroczystość złożenia na Jasnej Górze Orderów Virtuti Militari przez żyjących jeszcze przedwojennych dowódców wojskowych. Jako jeden z pierwszych poparł swoim podpisem słynny list z 14 stycznia 1976, sprzeciwiający się wpisaniu do Konstytucji PRL zapisu o nienaruszalności więzi ze Związkiem Sowieckim. Jednocześnie związał się z opozycją demokratyczną. W 1977 był jednym z założycieli ROPCiO i podpisał tekst jego apelu Do społeczeństwa polskiego, ogłoszonego oficjalnie 26 marca 1977 r. Należał do utworzonej w grudniu 1978 Rady Sygnatariuszy ROPCiO, a kiedy 10 lutego 1979 zawiązano Komitet Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu, wśród 28 osób podpisujących deklarację Komitetu na czołowym miejscu widniało też jego nazwisko. 27 września 1981 wziął udział w drugiej turze I Krajowego Zjazdu Delegatów NSZZ "Solidarność". Odznaczony m.in. VM, KW, KNz M
Zawartość kolekcji	Wspomnienia, wycinki prasowe, odpisy listów, korespondencja, komentarze do artykułów, wydwanictw, wydarzeń, fragmenty wydawnictw, materiały dotyczące pogrzebu generała, zdjęcia (w tym z Wałęsą, zdjecia z pogrzebu, zdjęcia rodziny itd.),przemówienia, 1918-41, 1969-89;
Uwagi	z importu kolekcji 2021-12-07 11:53:42
Metryka	liczba jednostek archiwalnych: 1; metry bieżące: 0.09

Wyszukaj w kolekcji